นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ดอกไม้และความฝัน Snowdrop
หนึ่งในเรื่องสั้นความรักของ ดอกไม้และความฝัน โดยตอนนี้มันเกี่ยวกับความสิ้นหวังและความโดดเดี่ยวของคนสองคนที่เดินทางมาพบกัน
ผู้เข้าชมรวม
285
ผู้เข้าชมเดือนนี้
5
ผู้เข้าชมรวม
285
หมวด : รักอื่น ๆ
อัปเดตล่าสุด : 18 มี.ค. 67 / 09:35 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
จากผู้แต่ง
หนึ่งในเรื่องสั้นความรักที่คราวนี้ทำมาเป็นนิยาย เป็นดอกไม้ดอกแรกที่ถูกทำเป็นนิยายเลยก็ว่าได้เพื่อลองอะไรใหม่ๆดูและอาจจะประหยัดเวลาในการทำได้ อย่าพึ่งปารองเท้าใส่ผมนะครับ VN ก็ยังทำอยู่แต่มันค่อนข้างใช้เวลาและผมมีงานหลักที่ต้องทำด้วย เอาละเพื่อไม่ให้เสียเวลา ขอให้สนุกกับนิยายแนวรักสดใสกันนะครับกับตอนของดอกสโนว์ดรอป
เรื่องอื่นๆ
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลาืนที่มีแสไฟสลัวๆามทา ผมเินทาออาบ้านมา้วยวามสิ้นหวัที่่อยๆัินผมอย่า้าๆนผมทนไม่ไหว ในมือผม้าหนึ่นั้นำเอสาร่าๆ ทั้หนี้สินที่ล้นมือนำลัะถูยึบ้านที่ผมอยู่และใบไล่ออาานที่ผมทำประำมาอย่ายาวนาน และยิ่ว่านั้นแฟนผมที่บันมานานและวาแผนแ่านันเรียบร้อยแล้ว็ไ้หนีผมไปับนอื่น ใ่แล้ว ีวิผมอนนี้นั้น…มันบแล้ว…
ผมเินมานถึสะพาน้ามเมือที่อนนี้ึนแทบไม่มีรถวิ่ผ่าน ผม้ามทาั้นไปยืนอยู่รริมสะพาน ้าล่านั้นมันสูและมืมานแทบะไม่เห็นแม่น้ำเลย้วย้ำ สายลมฤูหนาวที่เย็นยะเยือพัปะทะับใบหน้าผม ในหัวผมอนนี้มันมีหลายเรื่อราวีันไปหม มันสับสนและวุ่นวายนผมไม่อยาิอยาะรู้สึอะไรอี่อไป ผมหลับาลแล้วยืนเท้า้าหนึ่ออไป้าๆ
“เอ่อ..ือว่า…”
มีเสียอหิสาวที่เหมือนพึ่หยุร้อไห้ไม่นานัึ้น้าๆัวผมนผมรีบถอยไปับับที่ั้นบนสะพานอย่ารวเร็ว่อนที่ผมะลไป
“เอ๊ะ?”ผมหันไปหา้นเสีย็พบับผู้หินหนึ่นั่อเ่าหลัพิับที่ั้นาอีฝั่หนึ่ เธอมอผม้วยใบหน้าที่ยัมีราบน้ำาและใบหน้าอเธอนั้นมีวามโศเศร้าไม่่าาผมเลย
“ุเอ็ำลัะทำเหมือนันสินะะ…”เธอยมือึ้นมาเ็หน้าอเธอที่ยัมีน้ำาไหลอยู่
“รับ…เอ่อ…อโทษนะรับ ผมิอะไรมาไปหน่อยเลยไม่ทันสัเุเลย”
“ไม่เป็นอะไระ เพราะยัไ็ไม่มีใรสนใันอยู่แล้วละะ”เธอบหน้าอเธอลบนเ่า
“ะว่าไป เมื้อีุ้บอว่าทำเหมือนันสินะรับ?”
“ใ่แล้วะ…”เธอสะอื้นเบาๆ
“ั้นหรอรับ…”ผมลไปนั่ห้อยาหลัพิับที่ั้นสะพาน้าๆเธอ
“ถ้าไม่รัเียเล่าไ้ไหมะว่าุไปเออะไรมาถึไ้มาอยูุ่นี้ไ้ยัไ…”
“ฮะฮะ ไหนๆ็ะลาโลอยู่แล้วละนะ”ผมถอนหายในมีไอสีาวพุ่ออมาเป็นทายาว่อนที่ะ้มลูเอสาร่าๆในมือ
“ผมถูไล่ออาานประำที่ผมทำมานาน้วยเหุผลที่ว่าล่าใ้่ายอบริษัท และยัมีหนี้ที่ผมยัไม่่ายอี เป็นหนี้ที่ผมู้มาื้อบ้านอยู่ับแฟนที่วาแผนแ่านันอีไม่นาน อนแรพวเรา็่วยันทำานเ็บเินเพื่อสร้าฝัน้วยัน”ผมหยิบหมายที่เปื้อนน้ำาอผมึ้นมา
“เธอไ้าผมไปับนอื่น้วยเหุผลที่ว่าเราไปันไม่รอ…ทั้ที่เราพยายามสร้า้วยันมานานี้แท้ๆ…”ผม่อยๆปล่อยมือาหมายนั้นนมันปลิวไปามลมหนาวนมัน่อยๆหายไปในวามมื
“นั้นมัน…แย่มาเลยนะะ…”
“เรื่ออผมบแล้วรับ แล้วุละ?”
“พอเทียบับุแล้ว ถึะมีบาอย่าเหมือนัน็ริแ่มันูเล็น้อยไปเลยละะ…”เธอ้มมออไม้อหนึ่บนมืออเธอ มันืออสโนว์รอปที่มีสีาวที่บริสุทธิ์าม เป็นสีที่ัับวามมืรอบๆนเ่นสะุา
“ันแ่โนนที่รัหัหลัและทำลายวามฝันเอะ…”เธอับอไม้นั้นมาใล้ๆหน้าอัวเอเพื่อูวามามอมัน
“ันเปิร้านอไม้เล็ๆอยู่ในเมืออีฝั่หนึ่ เป็นร้านที่ไ้รับสืบทอมาาุพ่อ ันูแลิารับแฟนอันมา้วยีมาโยลอ”เธอถอนหายใแล้ว้มหน้าล
“แ่แล้ววันหนึ่ ันรู้สึว่าเินเ็บที่ทำมานั้นมัน่อยๆลลไป พอันไ้รู้วามริเ้ามันทำัน็อ เพราะแฟนอันเอาไปเสียให้ับผู้หินอื่นมามาย และถึั้นมีสัมพันธ์ไปหลายน…”เสียอเธอเริ่มสั่น
“ถึะรัันมานาน หรือว่ารัมานาไหน แ่เรื่อแบบนั้นันรับไม่ไ้นัสินใแยทาับเานนั้น”เธอร้อออมา เป็นเสียร้อที่เศร้าและมื่นมา
“ผมิว่า…เธอเนี่ย สุยอไปเลยนะ”
“เอ๋?”
“เธอสามารถบริหารธุริอพ่อนถึทุวันนี้ไ้ แถมอไม้าร้านอเธอนั้น ทุอูสวยมาๆเลยนะ”
“ทำไมถึ…”
“เพราะผมเยไปื้ออไม้าร้านุให้แฟนเ่ายัไละรับ ทุอมันสวยนเลือยามาๆเลย”ผมหัวเราะออมาเบาๆอนนึถึอีเหล่านั้น
“เพราะุพ่ออันอนที่ท่านยัอยู่นั้นเา่อน้าเ้มวในารเลืออไม้แ่ละอเลยละะ”เธอเยหน้าึ้นมาปาน้ำา
“เป็นพ่อที่ละเอียอ่อนีนะรับ”
“ใ่แล้วะ ุเอ็พยายามมาไ้ถึนานั้นไ้ันเอนับถือุเลยะ”
“ยัไหรอรับ?”
“ยืน้วยลำแ้อัวเอไ้โยที่ไม่้อหวัพึ่พาใร แถมวาแผนอนาที่ัเนไว้้วย”
“แล้วุละรับ เยั้วามฝันไว้แบบไหนบ้ารับ”
“ันหรอ? ันอยาเปิร้านอไม้ให่ๆที่มีอไม้สวยๆมามาย มันมีวามสุนะะที่อไม้แ่ละอสามารถสื่อวามหมาย่าๆแทนำพูอผู้มอบมันให้ับนอื่นไ้ ุละ?”
“ผมอยาะมีบ้านหลัเล็ๆอัวเอท่ามลาธรรมาิ ใ้ีวิับรอบรัวอย่ามีวามสุรับ”
“แหม เป็นวามฝันที่ีันะะ”
“นั้นสิรับ”
ผมับเธอหัวเราะออมาพร้อมัน แ่ผม็รู้สึถึวามรู้สึแปลๆ วามรู้สึที่หนาวเหน็บนา อนนี้มันลับเหมือนมีแสไฟวเล็ๆที่ทำให้ผมอบอุ่นึ้นมาอย่าน่าประหลา วามมืมิในใอผม็มีวไฟวเล็ๆนั้นอยส่อสว่าอยู่ ผม้มมอเอสาร่าๆในมือแล้วีมันออนเิเสียัึ้น
“นายทำอะไรหรอ?”
“ผมมีวามรู้สึว่า อยาะลอพยายามอีสัหน่อยแล้วสิรับ”ผม่อยๆลุึ้นยืน้าๆอย่าละมัระวั่าารั้แรที่ผม้ามที่ั้นมายืนรฝั่นี้
“นั้นสิ ันเอ็รู้สึแบบนั้นเหมือนันแล้วสิะ”เธอลุึ้นยืนแล้วปัฝุ่นออาุอเธอ
ผมปีนลับมาอีฝั่หนึ่ เป็นัหวะเียวันับที่หิมะ่อยๆโปรยปรายลมาอย่า้าๆ ผมหันไปมอเธอทำให้เห็นว่าเธอนั้นไม่ไ้สวมุแนยาวเลย ผมัสินใถอุแนยาวอผมลุมให้เธอหลัานั้น็หยิบฮูึ้นมาลุมหัวให้เธอเบาๆ
“อบุนะะ แล้วุไม่หนาวหรอะ?”
“แ่นี้ทไ้สบายรับ ฮัิ้ว!”ผมามออมาแล้วเธอ็หัวเราะออมาิั
“ถ้าไม่ไหวริๆเอาืน็ไ้นะะ”รอยยิ้มอเธอเริ่มปราึ้นมาบนใบหน้า เป็นร้อยยิ้มที่สใสมา
“ไม่เป็นไรรับ ผมแ็แรพออยู่แล้วรับ แ่นี้ิวๆ”ผมทำท่าเบ่ล้ามนพวเราหัวเราะออมา
“แล้ว ุะทำยัไ่อรับ?”
“ันว่าะลับบ้าน่อนน่ะะ ไปพัผ่อนเพื่อที่ะเปิร้านวันพรุ่นี้”
“ั้น ผมไปส่นะรับ”
“แล้วุะไม่เินลับบ้านไลหรอะ?”
“แ่นี้เอรับ วิ่ลับแปบเียว็ถึแล้วรับ”
“ั้น็รบวน้วยนะะ”
“รับ”
ระหว่าทาลับบ้านนั้นพวผมไ้พูุยเรื่อ่าๆ แบ่ปันเรื่อวามหวั วามฝัน และวามลัวอันและัน นอนนี้พวเรารู้ื่ออันและัน และ็รู้ัันมาึ้น วามรู้สึวามโเี่ยวแหละสิ้นหวัที่เยรอบำอนนีี้มันแทนที่้วยวามรู้สึที่อบอุ่นและวามหวัสำหรับอนามาึ้น
พวผมเินมานถึร้านอไม้ที่เป็นบ้านอเธอ ถึเราะเินมานานแ่วามรู้สึนั้นเหมือนไม่นาน
“อบุมานะะที่อุสาเินมาส่ันถึบ้านแบบนี้”
“ไม่เป็นไรรับ”
“ริสิ นี่ะ”เธอยื่นอไม้ในมืออเธอให้ผม
“ถือว่าเป็นออบแทนเรื่อเสื้อนะะ”ผมรับอไม้นั้นมา หลัานั้นเธอถอเสื้อแนยาวืนผม
“อบุนะรับ”ผม่อยๆยื่นมือไปรับเสื้อ
“ั้น็ ไว้เอันใหม่นะะ”
“ฮารุ!”ในระหว่าที่หยิบุแบ้านอเธอมาเปิประูบ้านเ้าไปนั้นผมรีบเรียื่อเธอนเธอหันลับมา้วยวามสสัย
“ผมไม่รู้ว่าเราะไ้เอันอีมั้ย แ่ผมอยาะบอให้เธอรู้ว่าเธอทำให้ผมรู้สึีึ้นมา”
พอผมพูบเธอ็อมยิ้ม
“อบุนะะ ันเอ็รู้สึแบบเียวันับนายเลย”
“ผมหวัว่าเราะเอันอีนะรับ”
“ันเอ็หวัแบบนั้นนะะ”
“นั้นสิรับ”พวเรายิ้มให้ันแล้วผม็เินหันหลัให้เธอแล้ว่อยๆ้าวเินออไป
'แบบนี้ีแล้วหรอ?'
ู่ๆ็มีเสียหนึ่ัึ้นมาในหัวนผมิถึเรื่อ่าๆที่ผ่านมา ถึมันะไม่นานแ่มันทำให้ผมมีวามสุมาริๆ
“ฮารุ!”
“ะ!”
ู่ๆผม็หันลับไปเรียื่อเธอนเธอใ
“เอ่อ…ือว่า…สนใรับ้านานมา่วยูแลร้านมั้ยรับ? แหะๆ”
พอผมพูบ็ยิ้มออมา
“ไ้สิะ ร้านันำลัานพอีเลย”
The end
ผลงานอื่นๆ ของ NiwaSan ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ NiwaSan
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น